Jestem matką niepełnosprawnego syna (lat 11). Ojciec dziecka zostawił nas wkrótce po urodzeniu Antka. Ze wszystkim muszę radzić sobie sama i szczerze to nie daję rady. Państwo nijak nie pomaga, ja całe dnie spędzam na opiece czy rehabilitacji Antosia, a jeszcze trzeba pracować i żyć. W 2018 roku w naszej łazience pękł wężyk przy toalecie. Woda zalała podłogę i przeciekła do sąsiadów piętro niżej. Ja oczywiście nie miałam ubezpieczenia (skąd mam mieć na to pieniądze?) i stanęłam przed wyborem. Albo pokrywam remont, albo idziemy do sądu. Kwota 4 tysięcy złotych to była dla mnie góra lodowa, nie do przeskoczenia… ale co miałam zrobić, jak nie miałam wyjścia? Zgłosiłam się do Providenta. Uzyskałam pożyczkę, ale miałam świadomość, że to już kolejna „chwilówka”, którą biorę i której pewnie nie spłacę. Nawet nie liczyłam, ile już mam długów, po prostu oddałam pieniądze sąsiadom. Dobrze, że hydraulik ze spółdzielni wymienił chociaż ten wężyk za darmo…
W wakacje 2022 dostałam pismo od Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego. Fundusz BPS 3 wzywał mnie do spłacenia w sumie prawie 34 tysięcy złotych. Tyle zebrało mi się odsetek, opłat, no i głównego długu…
Na szczęście wiedziałam, co robić. Już wcześniej widziałam gdzieś reklamę usługi antywindykacyjnej. Byłam w kontakcie z kancelarią od momentu otrzymania pisma. W momencie, w którym dostałam pismo z sądu, od razu je odebrałam (listonosz był zdziwiony moim entuzjazmem) i przesłałam zdjęcia do pana Tomasza, który opiekował się moją sprawą. Pozostało trzymać kciuki… przez pół roku, przez które Pozwani Przez Fundusz prowadzili moją sprawę w sądzie.
Przeprowadzili ją z sukcesem, bo cały dług i odsetki umorzono, a ja z okazji 11 urodzin mojego syna mogłam rozpocząć nowy etap w życiu. Jedynym, co mi przypomina o moich problemach, jest schodzące linoleum w łazience. Ale grunt, że pierwszy raz od lat nie mam długów. Dziękuję!
Paulina (32 lata), Łomża